(α) Για το Δ1: ΠV=nRT άρα
4,92* 0,2=n* 0,082* 300 άρα n(ουρίας)= 0,04 mol.
m(ουρίας)= n * Mr m=0,4* 60=24 g.
(β) Στο διάλυμα που θα προκύψει θα ισχύει:
n(ουρίας)= 0,4 mol, V1=200+800=1000 ml ή 1 L, T=27+273=300 K.
Π1V1=nRT άρα Π1* 1=0,4* 0,082* 300 άρα
Π1= 0,492 atm.
(γ) Προσθέτουμε n΄(ουρίας)= 2,4/60 = 0,04 mol.
Άρα η συνολική ποσότητα ουρίας που θα έχουμε στο δ/μα που θα προκύψει θα είναι 0,04+0,04=0,08 mol.
Οπότε Π2V=nολRT άρα Π2* 0,2=0,08* 0,082* 300 άρα Π2=9,84 atm.
(δ) C1=0,04/0,2 =0,2 M .
Οπότε CTVT=C1V1+C2V2 άρα CT 0,4 = 0,2 * 0,2 + 0,4 * 0,2 άρα CT = 0,3 M.
Τελικά ΠT=CTRT οπότε ΠT=7,38 atm.
(ε) Δ/μα γλυκόζης: Σε 100 ml δ/τος περιέχονται 1,8 g ουρίας
σε 1000 ml δ/τος περιέχονται x
x = 18 g ουρίας ή 0,1 mol ουρίας.
‘Αρα το δ/μα γλυκόζης έχει C3 = 0,1 Μ.
Αφού το Δ1 είναι πυκνότερο από το δ/μα γλυκόζης, μετά την ανάμιξη η ωσμωτική του πίεση θα μειωθεί κατά 25% και θα γίνει
Π΄=Π1–0,25Π1=0,75 Π1 = 3,69 atm.
Οπότε Π΄V΄= (n(ουρίας) + n(γλυκόζης) )RT όμως n(γλυκόζης)=0,1*0,2=0,02 mol.
άρα 3,69(0,2 + Vχ)= (0,04+0,02)0,082*300 άρα Vχ= 0,2 L ή 200ml.