Κανένα σχόλιο για ένα κείμενο που αντικατοπτρίζει την ψυχή μας!
Από Το Ημερολόγιο Ενός Φροντιστή :
Μιχάλης Αμοιραδάκης, Φροντιστής Εφήβωνhttp://michalisamoiradakis.blogspot.com/Σάββατο, 14 Μαίου 2011.
Μεσημέρι. Το φροντιστήριο είναι γεμάτο με παιδιά που διαγωνίστηκαν στο μάθημα γενικής παιδείας που είχαν επιλέξει. Ήρθαν να μιλήσουν με τους δασκάλους τους, να ρωτήσουν, να μάθουν, να μοιραστούν... Τα περισσότερα από αυτά δεν φεύγουν. Ένα σάντουιτς στο χέρι και επιστροφή στις τάξεις. Οι εξετάσεις, βλέπετε, συνεχίζονται. Όπως και οι επιθυμίες για σπουδές, οι φιλοδοξίες, τα όνειρα, οι αγωνίες... η ίδια η ζωή. Τη Δευτέρα έρχεται το επόμενο μάθημα. Ό,τι κι αν έγινε σήμερα, πρέπει να βρούμε τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσουμε. Εξάλλου, κάθε φροντιστής οφείλει να διδάξει στους μαθητές του το πιο βασικό δομικό συστατικό της δικής του ύπαρξης: Δεν κυνηγάς το 100% του βαθμολογητή σου. Το δικό σου 100% κυνηγάς. Και, σ` αυτην την ισόβια προσπάθεια για το καλύτερο, δεν έχει σημασία πόσες φορές έπεσες. Σημασία έχει, πόσες φορές σηκώθηκες και συνέχισες να αγωνίζεσαι...
Κυριακή, 15 Μαίου 2011.
Το φροντιστήριο βουίζει από το πρωί. Αίθουσες γεμάτες με μαθητές που θέλουν να είναι εδώ, να μελετούν δίπλα στους δασκάλους τους, να έχουν τη δυνατότητα να ρωτήσουν ό,τι θέλουν, τη στιγμή που το θέλουν. Απορίες, διευκρινίσεις, επιβεβαιώσεις, διορθώσεις, οι τελευταίες - χιλιοειπωμένες, αλλά και απαραίτητες - επισημάνσεις. Και, πάνω απ` όλα, στήριξη. Όχι μόνο για το μάθημα, μα και για τον άνθρωπο. Για το μαθητή που σε λίγες μέρες τελειώνει το λύκειο, τον έφηβο που σε λίγο καιρό γίνεται ενήλικος, αλλά, μπροστά στη μεγάλη πρόκλιση - τη μεγαλύτερη της μέχρι τώρα ζωής του - εντελώς φυσιολογικά και ανθρώπινα, μετατρέπεται σε ανασφαλές παιδί. Φροντιστής ο δάσκαλος, φροντιστής ο εργαζόμενος, φροντιστής ο επιχειρηματίας, φροντιστής ο ψυχολόγος... Όλα στο πρόγραμμα είναι. Κανείς δεν βαρυγγωμά, κανείς δεν παραπονιέται. Ίσα - ίσα... Όχι γιατί, από τη στιγμή που γίναμε φροντιστές, το βλέπουμε ως επαγγελματική υποχρέωση. Αλλά γιατί, από τη στιγμή που το είδαμε ως χρέος προς τους μαθητές μας, δεν είχαμε άλλη επιλογή και επιθυμία, παρά να γίνουμε φροντιστές...
Οι πρώτοι από εμάς, περάσαμε την είσοδο του φροντιστηρίου λίγο πριν τις 8 το πρωί. Οι τελευταίοι, φύγαμε για το σπίτι μετά τις 10 το βράδυ.
Δευτέρα, 16 Μαίου 2011.
Άλλη μια μέρα εξέτασης. Τόσα χρόνια, τόσα διαγωνίσματα κι όμως... Η αγωνία είναι πάντα εδώ, ισχυρή και ολοζώντανη, σαν την πρώτη φορά. Δεκαετίες ολόκληρες, γεμάτες πρεμιέρες... Πώς να σε πάρει ο ύπνος; Η πόρτα του φροντιστηρίου άνοιξε στις 6 το πρωί. Καφές και αναμονή. Πρώτα για τα θέματα, μετά για τα παιδιά. Προς το μεσημέρι, το φροντιστήριο θα γεμίσει πάλι με ήχους εφηβικούς. Άλλοι θα εκφράζουν τη χαρά των "νικητών", άλλοι την πίκρα των "ηττημένων". Και πάλι από την αρχή. Ένα "μπράβο", ένα "έλα, δεν πειράζει, θα έχεις κι άλλες ευκαιρίες"... συμπαράσταση, όρθωση κι αγώνας. Μαθήματα ζωής.
Θέλησα να γράψω αυτές τις γραμμές πρωί - πρωί, απαλλαγμένος από την επίδραση των θεμάτων του διαγωνίσματος και των επιδόσεων των μαθητών μου. Θέλησα να κρατήσω ως επίλογο, τις προτάσεις μιας μαθήτριας η οποία, αργά την Κυριακή, φεύγοντας από το φροντιστήριο μετά από την ολοήμερη παραμονή της εδώ, γύρισε, μας κοίταξε και είπε:
Μεσημέρι. Το φροντιστήριο είναι γεμάτο με παιδιά που διαγωνίστηκαν στο μάθημα γενικής παιδείας που είχαν επιλέξει. Ήρθαν να μιλήσουν με τους δασκάλους τους, να ρωτήσουν, να μάθουν, να μοιραστούν... Τα περισσότερα από αυτά δεν φεύγουν. Ένα σάντουιτς στο χέρι και επιστροφή στις τάξεις. Οι εξετάσεις, βλέπετε, συνεχίζονται. Όπως και οι επιθυμίες για σπουδές, οι φιλοδοξίες, τα όνειρα, οι αγωνίες... η ίδια η ζωή. Τη Δευτέρα έρχεται το επόμενο μάθημα. Ό,τι κι αν έγινε σήμερα, πρέπει να βρούμε τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσουμε. Εξάλλου, κάθε φροντιστής οφείλει να διδάξει στους μαθητές του το πιο βασικό δομικό συστατικό της δικής του ύπαρξης: Δεν κυνηγάς το 100% του βαθμολογητή σου. Το δικό σου 100% κυνηγάς. Και, σ` αυτην την ισόβια προσπάθεια για το καλύτερο, δεν έχει σημασία πόσες φορές έπεσες. Σημασία έχει, πόσες φορές σηκώθηκες και συνέχισες να αγωνίζεσαι...
Κυριακή, 15 Μαίου 2011.
Το φροντιστήριο βουίζει από το πρωί. Αίθουσες γεμάτες με μαθητές που θέλουν να είναι εδώ, να μελετούν δίπλα στους δασκάλους τους, να έχουν τη δυνατότητα να ρωτήσουν ό,τι θέλουν, τη στιγμή που το θέλουν. Απορίες, διευκρινίσεις, επιβεβαιώσεις, διορθώσεις, οι τελευταίες - χιλιοειπωμένες, αλλά και απαραίτητες - επισημάνσεις. Και, πάνω απ` όλα, στήριξη. Όχι μόνο για το μάθημα, μα και για τον άνθρωπο. Για το μαθητή που σε λίγες μέρες τελειώνει το λύκειο, τον έφηβο που σε λίγο καιρό γίνεται ενήλικος, αλλά, μπροστά στη μεγάλη πρόκλιση - τη μεγαλύτερη της μέχρι τώρα ζωής του - εντελώς φυσιολογικά και ανθρώπινα, μετατρέπεται σε ανασφαλές παιδί. Φροντιστής ο δάσκαλος, φροντιστής ο εργαζόμενος, φροντιστής ο επιχειρηματίας, φροντιστής ο ψυχολόγος... Όλα στο πρόγραμμα είναι. Κανείς δεν βαρυγγωμά, κανείς δεν παραπονιέται. Ίσα - ίσα... Όχι γιατί, από τη στιγμή που γίναμε φροντιστές, το βλέπουμε ως επαγγελματική υποχρέωση. Αλλά γιατί, από τη στιγμή που το είδαμε ως χρέος προς τους μαθητές μας, δεν είχαμε άλλη επιλογή και επιθυμία, παρά να γίνουμε φροντιστές...
Οι πρώτοι από εμάς, περάσαμε την είσοδο του φροντιστηρίου λίγο πριν τις 8 το πρωί. Οι τελευταίοι, φύγαμε για το σπίτι μετά τις 10 το βράδυ.
Δευτέρα, 16 Μαίου 2011.
Άλλη μια μέρα εξέτασης. Τόσα χρόνια, τόσα διαγωνίσματα κι όμως... Η αγωνία είναι πάντα εδώ, ισχυρή και ολοζώντανη, σαν την πρώτη φορά. Δεκαετίες ολόκληρες, γεμάτες πρεμιέρες... Πώς να σε πάρει ο ύπνος; Η πόρτα του φροντιστηρίου άνοιξε στις 6 το πρωί. Καφές και αναμονή. Πρώτα για τα θέματα, μετά για τα παιδιά. Προς το μεσημέρι, το φροντιστήριο θα γεμίσει πάλι με ήχους εφηβικούς. Άλλοι θα εκφράζουν τη χαρά των "νικητών", άλλοι την πίκρα των "ηττημένων". Και πάλι από την αρχή. Ένα "μπράβο", ένα "έλα, δεν πειράζει, θα έχεις κι άλλες ευκαιρίες"... συμπαράσταση, όρθωση κι αγώνας. Μαθήματα ζωής.
Θέλησα να γράψω αυτές τις γραμμές πρωί - πρωί, απαλλαγμένος από την επίδραση των θεμάτων του διαγωνίσματος και των επιδόσεων των μαθητών μου. Θέλησα να κρατήσω ως επίλογο, τις προτάσεις μιας μαθήτριας η οποία, αργά την Κυριακή, φεύγοντας από το φροντιστήριο μετά από την ολοήμερη παραμονή της εδώ, γύρισε, μας κοίταξε και είπε:
"Θα μου λείψετε. Όχι για τα μαθήματα. Για τη ζωή μου ."
Ξέρω πως όποιος διάλεξε σ` αυτήν τη ζωή να είναι φροντιστής εφήβων, το έχει ακούσει αρκετές φορές αυτό. Ξέρω πως θυμάται όλες αυτές τις φορές, μία προς μία. Και, τέλος, ξέρω πως, ακόμα κι αν ήταν να το ακούσουμε μόνο για μία φορά σε όλη μας τη ζωή, ακόμα κι έτσι, θα άξιζε τον κόπο. Καλή δύναμη σε όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου